Home  ›  Nieuws  ›  Even voorstellen : kerkenraadslid Irene Visser

Even voorstellen : kerkenraadslid Irene Visser

In 2022 was ik actief met de voorbereidingen voor het weekeind ‘Dorpen in de kijker’ in kader van het culturele jaar Coevorden, want in september waren Zweeloo en Aalden aan de beurt. Samen met onder andere Mientje, Willy-Anne en Anne uit Zweeloo en Beatrix uit Aalden, waren we met ons dorpsaandeel bezig. Mijn broer Sjoerd had toegezegd te exposeren in onze kerk en ik bedacht dat het wellicht leuk was als ik daarbij op het kerkorgel ging spelen. De eerste kennismaking met de kerkenraad was in die periode en begon met de vraag: ‘Wil je af en toe wel wat doen voor de kerk?’ Koster Johannes vd Spoel stelde deze vraag, toen ik op een warme zomerse middag oefende op het kerkorgel. En zo gaat het balletje dan onverwachts rollen.

Wie ben ik ofwel wie is Irene Visser?

Ik ben geboren in 1961 in Zwolle en ben gedoopt in deze kerk. Ik heb, door het werk van mijn vader bij de NS, in verschillende plaatsen in Nederland gewoond. Mijn moeder werkte als verpleegster in een ziekenhuis. Het langst hebben we als gezin gewoond in Culemborg aan de Lek. Daar heb ik lang klassiek orgelles gehad van Bert Lassing en mocht ik als puber op het kerkorgel uit de 18e eeuw in de grote Barbarakerk spelen.

Droomhuis in Zweeloo van Hennie en Willy Holman

Tijdens vakanties logeerden Sjoerd en ik vaak in Zweeloo. Geweldig vond ik dat. Ik wilde deze kant op als ik groot was. Ondanks een geslaagde sollicitatie in 1980 voor de opleiding tot verpleegkundige in een ziekenhuis in Drenthe ben ik voor de liefde uiteindelijk in de Randstad beland. Na 29 jaar eindigde mijn huwelijk. Dan staat je leven plotseling op z’n kop en moet je bedenken hoe je verder wilt. Toen het huis van Hennie en Willy Holman, mijn droomhuis in Zweeloo en ooit gebouwd door opa Siebe Holman, te koop stond in 2012, hebben mijn nicht Anke Holman en ik samen dit huis gekocht. Hoewel onhandig gezien de werk-woon afstand, de economische crisis toen met een hoge werkeloosheid, de inklappende huizenmarkt en alle risico’s van dien een gouden greep. Het huis is groot genoeg om samen apart te kunnen wonen en het is ook heel gezellig om zo bij elkaar binnen te kunnen lopen. Bijzonder dat mijn moeder en haar ouders hier ooit ook woonden.

Opleidingen

Na mijn opleiding tot verpleegkundige in 1984 en diverse andere opleidingen daarna zoals bijv. een 2e graads lerarenopleiding werk ik sinds 1991 in het Leids Universitair Medisch Centrum als praktijkopleider. Ik ben verbonden aan diverse verpleegafdelingen. De patiëntenzorg in een academisch ziekenhuis is hoog complex. Ik zorg met verpleegkundigen en teamleiders dat er een goed en veilig leerklimaat is voor MBO- en HBO verpleegkunde studenten. In mijn werk heb ik veel gesprekken met studenten en hun gediplomeerde werkbegeleiders. Ik luister, coach, organiseer, los problemen op, geef les, voer selectiegesprekken, bespreek ethische dilemma’s en situaties die zich voordoen. Ik geef feedback, beoordeel bewijsvoering, neem besluiten en examineer. Een afwisselende, intensieve en fantastische baan, omdat je met mensen werkt en het om mensen gaat.

“Jij vindt niet gauw iets gek”

Het is fijn om te merken dat, ondanks het steeds groter wordende leeftijdsverschil, de jonge studenten makkelijk naar mij toestappen. ‘Jij vindt niet gauw iets gek’: zei een student eens. Ik denk dat dat klopt en dat dit mijn kracht is. Wat ik meteen het meest belangrijke vind aan mijn baan en nu ook voor het werk als kerkenraadslid: laagdrempelig en zichtbaar zijn. Het fysiek zichtbaar zijn wordt de komende paar jaar tot mijn pensioen een uitdaging. Ik ben overdag ongeveer 55 uur per week afwezig voor mijn werk in Leiden en slaap vanwege de afstand meestal 2 nachten per week niet thuis. Het heeft de kerkenraad en mij niet weerhouden om de rol van diaken op te pakken. We zijn allemaal op vrijwillige basis actief in de kerkenraad. Als ik zie wat de anderen allemaal doen en gedaan hebben, heb ik daar veel respect voor.

Lastig om kerk en kerkgemeenschap draaiende te houden

Gelukkig hebben we Harry die de financiën doet en bijvoorbeeld ook twee kosters en diverse vrijwilligers, maar met een kerkenraad bestaande uit Hennie, Bas, Gilbert, Tienus en ik blijft de teller op vijf staan. Al klinkt het woord kerkenraadslid nog zo mooi, de rekensom is snel gemaakt dat vijf personen geen toereikende hoeveelheid vrijwilligers is om al het werk als kerkenraadsleden te doen om onze kerk en kerkgemeenschap op de huidige manier draaiende te houden. Daarnaast zijn kosten voor energie torenhoog en het ledenaantal loopt terug. Is een andere manier dan we nu doen beter? We staan voor keuzes waarin we nieuwe kerkenraadsleden, vrijwilligers, concrete hulp en inspiratie goed kunnen gebruiken.

Noaberschap

Onze dominee Bernadette vertrekt half april. Het brengt ons met elkaar in een nieuwe situatie waarbij ik het vertrouwen heb dat het ook weer mogelijkheden brengt. Sweelers hebben voor hetere vuren gestaan en doorstaan weet ik van familieverhalen en van wat ik heb gezien. Kortom: mensen om voor te gaan.

Bij dorpsbelangen is het noaberschap uit Gees onder de aandacht gebracht. Wellicht brengt het ons ook op ideeën. Bijvoorbeeld: Het is mooi om als kerkenraadsleden en een dominee te streven naar het bezoeken van alle ouderen op of rond hun verjaardag. Maar als dat het enige bezoek is per jaar voor 80 jarige persoon komt het, hoe supergoed bedoeld ook, bij mij wel mager over terwijl de intentie volledig anders is en betrokken personen juist veel uren bezig zijn om alle bezoeken rond de verjaardagen te realiseren. Het gegeven is dat hiervoor de menskracht ontbreekt met de huidige bezetting en individuele mogelijkheden.

Serieuze discussie

Belangrijk daarom, vind ik, is dat we ons de vraag stellen of je imponderabilia ook anders kunt en wilt organiseren en zo ja hoe en met wie? Sommige tradities wellicht loslaten en andere keuzes maken waar mensen nu meer mee gebaat zijn is, denk ik, een serieuze discussie die we met elkaar moeten aangaan.

Als laatste paar praktische zaken. Voor de kerkdiensten is het Hennie en mij gelukt het preekrooster voor 2023 gevuld te krijgen. Voor 2024 zijn we nog bezig.

Ik hoop komend jaar nader kennis te maken met meer mensen. Te beginnen in Zweeloo. Ons adres is in Zweeloo grotendeels bij een ieder wel bekend. Mijn telefoonnummer kun je van mij krijgen of om vragen als je mij treft. Ik zet het liever niet in een openbaar tijdschrift.

Bedankt voor het lezen. Hartelijke groeten en wellicht tot binnenkort !

Irene Visser