Even voorstellen: Wina Hordijk-Van der Zwaag (70) : “Na een jaartje werken in een kibboets in Israël wilde ik godsdienstlerares worden”
Na een jaartje werken (koeien melken) in een kibboets in Israël wist Wina Hordijk-Van der Zwaag het zeker : ze wilde godsdienstlerares worden. Omdat daar nog geen hbo-opleiding voor was, ging ze maar theologie studeren. “In Kampen, omdat daar de beste hoogleraar Hebreeuws was- en als je hart nog in Israël is, weet je het wel. En dan blijf je hangen, in die plaats waar begin jaren ‘70 veel interessante politieke reuring was in de studentenbeweging.
Wina, geboren in Assen en getogen in Veendam, moet eerlijk bekennen dat ze meer bezig was met andere dingen dan die studie: ze deed ook MO-A Nederlands, Wereldwinkel, Amnesty, Vredesbeweging, en bovenal gezellig naar de soos.
Rotterdam, Lelystad en Nieuw-Vennep
Halverwege verhuisde Wina naar Hans in Rotterdam, vervolgens naar Lelystad, en daarna 32 jaar in Nieuw-Vennep, waar ik 20 jaar met heel veel plezier les heb gegeven op de middelbare school. Daarnaast was ik vertrouwenspersoon. Naast onze drie kinderen kwamen er ook zo nu en dan pleegkinderen bij ons wonen. We verveelden ons niet.
Catechese bond me aan kerk
Vooral catechese bond me aan de kerk, naast vrijwilliger zijn bij het Luchthaven- en het gevangenispastoraat. Toen ik (letterlijk) droomde dat ik predikant werd, en onze dochter daar heel serieus op in ging, en vervolgens iedereen zei dat dat een goed idee zou zijn, begon er toch iets te broeden in mij. Zou dat dan ‘roeping’ geweest zijn….? Ik hoefde alleen nog maar een kerkelijk examen te doen.
Plezierig
Dat verliep heel plezierig, en zo solliciteerde ik in mijn eigen woonplaats, en werkte daar heel tevreden acht jaar lang fulltime als gemeentepredikant. Onze Gereformeerde kerk, later Protestantse gemeente, was modern: iedereen, ook niet-doopleden, deden mee aan de viering van de Maaltijd van de Heer, en samenwoon- en homorelaties konden gezegend worden. De plaatselijke Hervormde kerk was het hier niet mee eens, ook niet dat er een vrouw predikant was. We werkten dan ook vooral samen met de Rooms-Katholieke kerk. Vieringen, Leerhuizen, gespreksgroepen, activiteiten in het dorp, etc.
Predikant Luchthavenpastoraat (LHP) op Schiphol.
Vanaf 2010 werkte ik zes jaar als predikant bij het Luchthavenpastoraat (LHP) op Schiphol. Met nog twee collega’s (RK en Anglic.) vingen we mensen in dagelijkse noodsituaties op, meestal na een overlijden, ver weg, tijdens de vlucht of op de luchthaven. Vlucht MH17 herinnert u zich wel. ‘LHP, het menselijk gezicht van Schiphol’, aldus de CEO. 24 uur per dag, 7 dagen per week. Heftig, zwaar, ook mooi werk.
Drenthe lonkte… , maar rust lukt nog niet echt…..
“Maar als je man dan een huis wil verbouwen, en wàt voor huis, lonkt Drenthe wel ineens heel onweerstaanbaar. Met pré-pensioen gegaan, op naar Drentse rust. Hmmm, dat lukt nog niet echt: ik ga veel voor, doe crisispastoraat, nu in onze eigen Protestantse Gemeente in Aalden (Goddank begint onze nieuwe dominee hier in september!), begeleid nog twee Leerhuizen, en bovenal de kleinkinderen… het leukste wat er is!”
Wina is nu in de ban van het nieuwe boek van Tomás Halík ‘De namiddag van het Christendom’: de crises van nu zijn nodig om tot een volwassener christendom te komen. “Niet meer op de eigen dogmatische strepen staan, maar over je grenzen heenstappen en meehelpen in het formeren van wereldwijde solidariteit: een nieuwe manier van leven. Dat spreekt me aan, daar vestig ik hoop op, dat belooft wat!”
Vrede en alle goeds voor jullie,
Wina Hordijk
Categorieën: Niet gecategoriseerd